دعا کردن در جسم
اهمیت جسم را به هنگام دعا نمی توان نادیده گرفت. شما باید در جسم دعا کنید، نه تلاش کنید به هنگام دعا کردن از آن خارج شوید. جسم، سومین ضلع مثلث روان، روح و جسم است. جسم، معبد مقدس خداوند زمینی (منظور انسان است، چه خداوند را به مانند خود آفریده است. م-) است و باید در فرآیند دعای تان دخیل شود.
انسان فقط با دعا کردن در جسم می تواند آن را وادار کند که در آرامش قرار بگیرد و جزو ابزار جریان همگانی زندگی شود؛ آن گاه دعاهایش می توانند قدرت بیابند و اجابت شوند. هر نوع روش دعا کردن که از جسم گذر کند؛ می تواند از مسیر اجابت دعا نیز گذر کند.
نه فقط در دعا کردن رسمی، بلکه زماین که روزتان را سپری می کنید، اغلب به جسم تان بگویید: «آرام باش، آسوده بگیر، به خدا بسپار.» با وجود این اجازه ندهید دعا کردن غیررسمی جای مناسک رسمی را بگیرد. گاه مردم می گویند: «من وقت ندارم به طور رسمی دعا کنم. از آنجا که خداوند قادر مطلق است، من می توانم خاموش و بی صدا، به هنگام کار و بازی دعا کنم.» چنین افراد گمراهی خودشان را از والاترین تجربۀ زندگی، یعنی دعای رسمی محروم می کنند.
نخستین وظیفۀ شما در دعا کردن آن است که جسم تان را مورد تفقد قرار دهید و به آرام شدن آن کمک کنید. گاه ذهن از شوق آنچه خواستار انجامش است، چنان مضطرب می شود که ترجیح می دهد جسم را ندیده بگیرد. ذهن اغلب تمایل دارد بسیار فراتر رود، به ویژه وقتی شخص به دعا کردن مشغول است، جسم نادیده گرفته می شود و رنج می برد. درد و رنج می توانند وسیلۀ جلب توجه ذهن به جسم باشند. اغلب وقتی فرد افکارش را به درون و به گوشه گوشه های جسمش معطوف کند و به آن فرمان آرامش یافتن، آزاد شدن و رها کردن بدهد، درد کاهش می یابد و حیت ناپدید می شود.
جسم مانند کودک است و به تعریف و تمجید پیوسته نیاز دارد. وقتی سعی کنید جسم را تحت فشار قرار دهید تا به ارادۀ شما گردن نهد، تنش و درد می آفرینید. حال آن که عمل تمجید و خیرطلبی آن را در موضع آرامش و همکاری قرار می دهد.
جسم تان به توجه و عشق شما نیاز دارد و منتظر فرمان های ذهنی تان است. افکار مهرآمیز و تحسین کننده تان را به جسم شگفت انگیزتان نثار کنید. برای تان ارزشمند است. جسم شما ابزار ذهن است و همانا شما را قادر می کند تا در این سیارۀ زمینی زندگی کنید. برای شما ضروری است که اجازه دهید روح خداوند نگاهدار ذهن شما باشد و آن را طوری تنظیم کنید که کارایی بی نقص خود را در جسم نشان دهد.
از رنج کشیدن باز ایستید و جسم تان را به منزلۀ ابزار الوهیت تان احیا کنید. برای نیل به این هدف، اغلب اظهار کنید: «من آرام، متین و آسوده ام.»
وقتی جسم تان را بیش تر و بیش تر در آرامش قرار دهید، مهار آن را به دست می آورید، در نتیجه به هنگام دعا کردن، توجه تان کم تر به آن جلب می شود و می توانید هشیارانه به اعماق و به سطوح پیشرفته تر دعا، یعنی مراقبه، سکوت و درک درست یابید. دعای آرامش به دیگر روش های دعا کردن منتهی می شود و همیشه باید در درجۀ نخست قرار گیرد. برای افزایش توانمندی های دعایی تان، بیش تر و بیش تر به دعای آرامش بازگردید. این مرحله، هم شروع و هم روش پیشرفتۀ دعا کردن است.
قدرت دعـــــــــــــــــا
کاترین پاندر
برگردان مینا اعظامی
درباره این سایت