بین همۀ صورت های سعادت و خوشبختی،
سعادتِ سرشار بودن از احساس سپاس و امتنان،
از همه ژرف تر و خواستنی تر است.
چنین سعادتی کیمیاست. با چنین احساسی،
می توانی هر درد و رنجی را استحاله ببخشی و آن را
تبدیل کنی به روشنی و بیداری و عشق و آرامش.
در همین لحظه می توانی نخستین گام را برداری.
هر چه هستی و در هر وضعی که هستی،
توان آن را داری که چیزی را در گوش خدا
زمزمه کنی: «شکر! خدایا، شکر!»
اگر نَفس تو مانعِ این کار می شود، نگران نباش،
این شکر و سپاس را تبدیل کن به ترانه ای کوتاه و
آن را بخوان: «سپاس و امتنان، ای ستودۀ مهربان!»
اجازه بده این واژه ها از چشمۀ دلت بجوشند و
جاری شوند و تو را سرشار کنند.
آنگاه، این احساس از جام وجود تو لبریز می شود
و همۀ جهان را در بر می گیرد.
سعادت کنونی تو گسترش می یابد، ژرفا می یابد
و رنج و نگرانیِ کنونی تو از درِ بیداری تو می گریزد.
خویشتن حقیقی تو می داند زندگی
تا چه اندازه پربهاست.
بنابراین، از واژه های: «سپاس و امتنان،
ای ستودۀ مهربان!» همچون کیمیای
دل و جان و حال و حالت بهره مند شو.
پیام های فرشتگان
یوآن ناکاموری
مسیحا برزگر
درباره این سایت